Verdens

.        Król wiedział że jego panowanie nie będzie sielanką. Postanowił stworzyć zaciężne wojsko do obrony przed najeźdźcami. Panował kruchy i niestabilny pokój, więc król wolał mieć czym się bronić w razie ataku. W skład armii zaliczali wszyscy mężczyźni którzy byli silni i chcieli bronić swojego domu. Z czasem armia zaczęła się powiększać i niedługo liczyła ponad 10 tysięcy wojaków. Król był tak dumny z osiągniętych rezultatów,  podświadomie miał pewność, że nikt ani nic nie zagrozi jego pięknemu Belviter.
               Mieszkańcy mogli pracować i spać spokojnie wiedząc że bezpieczeństwo jest im zapewnione. Jednak wszystko ma swoje zalety jak i wady. Z czasem Król pragną coraz więcej, wysyłał swoje wojska w przeróżne strony aby przejąć kolejne terytoria. Po wielu latach walk oraz zdobywania coraz większej władzy Belviter popadł w obłęd spowodowany rządzą panowania nad całym Verdens. Rozpoczął tedy przygotowania do wymarszu jego wojsk na północny-wschód gdyż słyszał wiele opinii i wypowiedzi nadwornych magów-doradców o tym że jeszcze nikt nie zbadał tamtych krain. Król dowiedział się także dlaczego są one tak trudne do przebycia. Otóż wiele plotek mówiło o niemożliwym do przebycia pasmie górskim, który rozciągał się w każdą niemal stronę, a jego wysokie prawie pionowe ściany od północnego-wschodu uniemożliwiały ich obejście. Jednak żądza władzy Króla z każdym kolejnym rokiem rosła.
             Kilka miesięcy planowania, oraz wiele tygodni zbierania i wyposażania wojska zaowocowało możliwością przed którą staną Belviter. Roku 55 ery II wojsko było już gotowe wraz z królem na czele do wymarszu i długiej drogi na północny-wschód. Król zostawił w mieście swojego syna i jedynego dziedzica tronu Taranasa Torna, który miał z symboliczną ilością wojska bronić w razie napadów miasto. Armia wyruszyła, szli przez wiele miesięcy, przez polany, lasy, bagna, wzgórza, aż doszli do gór, gór które nie miały nawet nazwy. Wszyscy nazywali je Nieprzebytymi i nie bez powodu. Król nie widział ani jednego przejścia, zarządził więc że rozbiją obóz polowy i będą czekali aż zwiadowcy odnajdą jakieś bezpieczne przejście.
              Wielkość obozu dorównywała wielkości, małego miasteczka. Armia zabrała ze sobą wszystkie potrzebne narzędzia do wzniesienia obozu. Ścieli wile drzew a z pozyskanego drewna wznieśli kilka wież aby łucznicy mogli widzieć dalej i w razie ataku ostrzelać przeciwnika. Wznieśli także prowizoryczną palisadę. Rozłożono namioty polowe, wyznaczono wszystkim prace, kowale naprawiali zepsute narzędzia i oręż, kucharze wydawali strawę i najważniejsze było to że armia ciągle trenowała aby nie wypaść z wprawy we władaniu bronią. Król razem ze swoimi doradcami nakazali jedynym trzem magom w całej armii aby w czasie kiedy zwiadowcy szukali przejścia wymyślili abo znaleźli jakiś magiczny sposób na przedostanie się przez góry. Mijało wiele dni, a armia z niewiadomego powodu z biegiem czasu czuła się coraz gorzej. Wielu mówiło, że nie powinni tu być. Oznajmiali iż to miejsce emanuje złą energią i jest tak odległe nie bez powodu. Król jednak nie miał zamiaru się poddać, jego żądza władzy trzymała go przy życiu i nie dopuszczał do siebie myśli iż może mu się nie powieść ta wyprawa. Nakazał tedy aby magowie którzy mieli już dosyć dużo czasu na przygotowania w końcu przedstawili mu swoje propozycje obejścia gór. Ci byli zaskoczeni i byli nie przygotowani na tak szybkie kończenie swojej pracy. Mówili królowi, że projekt nie jest jeszcze ukończony i nawet nie przeprowadzili wstępnych badań, lecz ten nie słuchał ich tłumaczeń i natychmiast zażądał aby znaleźli rozwiązanie. Magowie nie chcieli być nieposłuszni więc pośpieszyli się. W końcu po kilku dniach od wizyty króla stworzyli kamienie przechowujące energie magiczną potrzebną do stworzenia portalu prowadzącego na druga stronę gór.
              Król tracący już cierpliwość ciągle poganiał swoich czarodziejów, którzy w pośpiechu przygotowywali się do otwarcia portalu. Zamierzał nareszcie przekonać się co jest po drugiej stronie. Magowie zatknęli swoje magiczne kostury w ziemi tuż przed pionowa ścianą góry stanęli dookoła i zaczęli wysypywać dziwne sproszkowane substancje na ziemi tworząc z nich wzór na kształt koła, przecinanego przez trzy zwinięte spirale. Podczas tego cały czas wypowiadali runiczne zaklęcia, powoli tworzące coś na kształt chóru. Kończąc inkantacje wielkim jednogłośnym krzykiem otworzyli portal.
             Władca w końcu był zadowolony z efektu, lecz cały czas go ostrzegali iż przejście jest niestabilny i musi pozostać nietknięty przez kilka tygodni aby można było z niego skorzystać, jednak król ich nie usłuchał. Nakazał pewnej części swego wojska aby przeszła przez portal. Pierwszy pułk armii wyruszył bardzo powoli i ostrożnie. Pierwsze kilkoro mężczyzn, którzy byli najbliżej portalu wyciągali w jego kierunku ręce aby tylko sprawdzić czy dłoń może się przedostać. Okazało się, że tak portal wydawał się sprawny, więc posuwali się naprzód.  Byli zaskoczeni tym co ujrzeli. Sądzili, że będą musieli jeszcze przechodzić przez góry, okazało się jednak niepotrzebne. Znaleźli się w miejscu, które było całkowicie jałowe, nie rosło tam nic. Była tam tylko sucha popękana od słońca ziemia. Po przeciwnej stronie król widząc że jest to możliwe nakazał wszystkim iść przez przejście. Jeden z magów odradził tego ponieważ portal jest niestabilny i może ulec wypaczeniu. Król widząc już swój cel ignorował to co próbował mu wyjaśnić podwładny i nie bacząc na ryzyko ruszył za wysłanym pułkiem w głąb portalu.

.           Podnoszące się słońce słabo przebijały ciemno szare chmury lecz oświetlało obozowisko wystarczająco dobrze aby móc dostrzec wszystko w promieniu 30 metrów. Belviter wraz ze swoimi, magami i czterdziestoma innymi ludźmi nie mogli uwierzyć własnym oczom. Wszystko co przedniego wieczora zostawili żołnierze na ziemi i oparte o skały nadal pozostawało na swoich miejscach. Jedynie jeden z magów zauważył zakrwawiony sztylet, chociaż ciężko było określić czyja jest to krew był to jedyny przedmiot który nosił oznaki ostatnich kilku godzin. Magowie przychylili się nad sztyletem i widzieli oraz czuli emanującą od metalu a w szczególności od krwi magiczną, silną a zarazem mroczną energie. Gdy jeden z nich próbował podnieść sztylet w momencie gdy go tylko dotkną ten zmienił się w pył i lekki nieustający wiatr poniósł go w kierunku zniszczonego mostu. Czarodzieje mieli już pewność że miejsce w którym są rządzi się własnymi prawami i że są na tych ziemiach bezprawnie i bezpowrotnie uwięzieni. Nalegali króla aby mogli zbadać runy znajdujące się na moście aby przynajmniej mieć jakiekolwiek informacje gdzie się znajdują i co robi tutaj ten most a przede wszystkim dokąd prowadzi.
          Jednak króla najbardziej interesowało to co jest dalej, zignorował prośby magów oraz ich ostrzeżenia iż może tego nie przeżyć. Zażądał aby magowie szli pierwsi aby w razie czego mogli walczyć z napastnikami. Magowie odmówili, król się wściekł nakazał im się wynosić i nigdy nie pokazywać na oczy. Odeszli zostawiając garstkę zdaną na własne siły. Skierowali swoje kroki w miejsce z którego przyszli i mieli zamiar spróbować na nowo otworzyć portal powrotny. Belviter omamiony swoją chorą żądzą władzy nakazał piechurom iść przez most wszyscy widzieli już w nim szaleńca lecz nie chcieli zginąć więc usłuchali i podążyli dalej. Kilku pierwszych ludzi weszło na most stawiając coraz bardziej niepewne kroki, jednak po pewnym czasie czuli że nic im nie grozi i szli dalej. To był błąd po kilku minutach spokoju i ciągłego chodu całej czterdziestki znaleźli się w połowie mostu. Kilkoro z żołnierzy spojrzało w przepaść, nie widzieli dna, było tak głęboko że nie mogli dostrzec nic poza ciemnością. W pewnym momencie jeden z piechurów patrząc w otchłań spadł w dół. Podczas spadania cały czas krzyczał na pełne gardło lecz po kilku chwilach już nikt go nie słyszał. Zapadła przeraźliwa cisza. Wszyscy się zatrzymali czekając na to aż coś się stanie.
          Wszyscy oprócz króla zdawali sobie sprawę z tego że nie powinno ich tu być, są na terenie który jest jak prawdziwy koszmar lecz nie można się z niego wybudzić. W pewnym momencie do ich uszu doszły przeraźliwe głosy w niezrozumiałym dla nich języku. Głosy te były tak silne że wszyscy zaczęli się strasznie bać, i wrzeszczeć, ponieważ głosy w ich umysłach narastały było ich coraz więcej i były coraz bardziej donośne. Pokładali się z bólu i udręki na moście nie mogli wykonać żadnego ruchu, teren wokół nich robił się coraz bardziej mroczny, wszystko stawało się ciemniejsze i wszyscy powoli tracili zmysły.Jak wszyscy zatykający uczy Belviter nie mógł znieść tej męki, lecz w pewnym momencie otworzył oko i widział w ciemności sylwetkę postaci podobnej do człowieka lecz otoczonej ciemno-czerwoną smuga ognia oraz z krwisto-czerwonymi oczami. Postać telepatycznie przemówiła do króla mówiąc:
-Twój koniec jest bliski mojemu Panu.
Belviter nigdy nie czuł takiego bólu. Wydawało mu się jakby jego dusza odrywała się od ciała...
           Magowie w międzyczasie syczeli jęki i krzyki żołnierzy więc spieszyli się jak najbardziej mogli z otwarciem portalu. Po wypowiedzeniu magicznych słów portal na nowo powstał lecz gdy tylko próbowali przez niego przejść zostali trafieni, mroczną energią która uwięziła ich dusze w ich kosturach które uprzednio wbili w ziemie. Ich ciała zanim upadły na spopieloną, suchą ziemie zmieniły się w pył.
           Mag który próbował uciec przechodził własnie przez las gdy usłyszał ogromny ryk i poczuł wybuch energii magicznej która go poraniła ale nie zabiła, nie miał zamiaru sprawdzać co to było lecz domyślał się co mogło się stać. Uciekł tam gdzie go nogi poniosły. Portal był otwarty na nowo.