Verdens

.           Po wielu Yehrah ciężkiego ale dającego efekty treningu Thornval był już pełnoletni, posiadał już kruczoczarną brodę jak i włosy. Był gotowy aby poprowadzić jako dowódca grupę łowiecką złożoną z kilku braci na łowy. Mieli zapolować na mamuta bo wiedzieli doskonale gdzie się znajduje i od pewnego czasu przygotowali się na to aby na niego zapolować. Mieli plan który miał szansę się powieść tylko wtedy kiedy będą współpracować. Olbrzymie zwierze nie było gotowe na atak wszyscy zaatakowali w tym samy momencie. Większość mężczyzn próbowało wskoczyć na rozjuszonego mamuta lecz ten w szale zrzucał wszystkich z pleców i robił ogromne zamachy swoimi wielkimi ciosami. Gdy zauważyli że taka taktyka jest na nic postanowili zwabić mamuta pod ścianę lodowca na której stał Thornval i jeszcze dwóch innych Vanahallów. Widząc że plan A nie zadziałał postanowili wykorzystać lodowiec do tego aby skoczyć na grzbiet mamuta i zakończyć jego żywot potężnym ciosem w czerep. Na komendę Thornvala wszyscy zeskoczyli lecz gdy tylko mamut wyczuł ich na karku od razu zaczął się szamotać jeszcze bardziej. Pomocnicy Thornvala pospadali z rozjuszonej bestii lecz Thornval nadal się utrzymywał na jej grzbiecie w jednej chwili wyciągną swoje topory i wyskakując nico ponad plecy mamuta upadając wbił obydwa w głowę stwora tak silnie że ludzie stojący dookoła zwierzęcia usłyszeli pękniecie czaszki. Mamut natychmiast przestał się rzucać i z łoskotem upadł wraz z Thornvalem który plecami spadł na zamarzniętą ziemie. Towarzysze natychmiast do niego podbiegli aby sprawdzić czy żyje. Thornval jeszcze zanim wszyscy zdążyli zauważyć co się stało wstał i wyprostował się czując jak każda kość w jego plecach się rusza wydając dźwięk pękania. Kompani złapali Thornvala za ramiona pytając jak się czuje, odpowiedział:
-Nie martwcie się o mnie. Byle mamut nie da mi rady. A teraz postarajcie się zabrać to cielsko z powrotem do obozu.
-Tak jest dowódco!- wykrzyknęli wszyscy jednogłośnie.
Mówiąc już sam do siebie:
-Dzięki Wotanowi, udało się...
Najlepsi w cięciu skóry i mięsa zabrali się do roboty. Cieli ciało mamuta na tyle części ile mogli. Potem każdemu z mężczyzn ładowali do wielkich worków kawałki mięsa, tłuszczu, skór i kości. Najtrudniej jednak było odebrać mamutowi jego ciosy. Jednak lud Vanahallów przez wiele Yehrów mieszkał razem z mamutami na tej krainie i przodkowie wymyślili bardzo skuteczną i szybką metodę na pozbywanie się ciosów. Więc każdy wiedział co ma robić. Gdy już wszystko było gotowe ruszyli w drogę powrotną.
              W For'Gen kobiety czekały na swych mężów a Raksorg wraz z Kyle czekali na syna. Po dosyć wyczerpującej drodze, oddział w końcu dotarł, wszyscy zanieśli zdobycz do wielkiej sali która była salą biesiadną a jednocześnie salą tronową Tona. Gdy tylko otworzyli wielkie drewniane odrzwia wszyscy zgromadzeni na sali powitali ich hucznie kucharze odbierali worki i zaczynali przyrządzać jedzenie na wielką ucztę. Raksorg podszedł do swojego syna i uściskał go po czym zapytał:
-I jak polowanie? Widzę że nie próżnowałeś.
-Było w pewnych momentach groźnie ale daliśmy rade i co najważniejsze nikomu nie stała się większa krzywda.
-A ty jak sobie radziłeś?- pytał dalej Ton klepiąc syna po plecach.
-Ja zrobiłem to co trzeba było, lecz nie sądziłem że pójdzie aż tak łatwo.
-Co masz na myśli mówiąc łatwo? Po prostu jesteś idealnie wyszkolony i to dzięki temu mogło ci się wydawać że jest łatwo, lecz pamiętaj że nie zawsze tak będzie.
-Pamiętam, pamiętam ojcze... Co planujesz dzisiaj? Nic nie wspominałeś o żadnej uczcie.
-Ależ synu, przecież to uczta na twoją cześć dzisiaj wchodzisz w wiek dorosły i będziesz własnym życiem kierował.
-Ano tak racja, zapomniałem. Wielkie dzięki ci ojcze.
-Nie ma za co synu- Raksorg odwrócił się do zgromadzonych i zakrzyknął - Ucztujemy, pijemy i bawimy się na część najlepszego męża jakiego miałem przyjemność oraz zaszczyt poznać. Hura za mojego syna Thornvala.
                Wszyscy zgodnie zasiedli do stołów na których były przygotowane wszystkie najlepsze potrawy z mięsa. Pili wyśmienite wino i piwo ważone na miejscu przez wiele dni aby jego smak był nieskazitelny, oczywiście nie wszyscy zgromadzeni sięgali od razu po trunek lecz nie było osoby która by nie piła po pewnym czasie. Kobiety co jakiś czas przynosiły kolejne potrawy, oraz dolewały chętnym kolejnych uncji napojów. Kompani Roksorga, jego wierni przyboczni, kobiety i mężczyźni wszyscy zgodnie cieszyli się na to aż jeden z nich w końcu zacznie prawdziwy "trening" nie polegający tylko na wojaczce lecz także na rozwiązywaniu trudnych spraw czy to własnych czy to innych którzy potrzebują pomocy. Taki "trening" jak wszyscy doskonale wiedzieli nie mógł się odbywać w ojczystej ziemi którą zna się od podszewki. Jednak wielu mężów wyruszało na wyprawy aby zwiedzić odległy świat lecz większość zawsze wracała do domów. Mimo tego mieszkańcy For'Gen byli pewni że tak samo stanie się z następcą tronu po swoim ojcu, lecz przyszłość nigdy nie jest znana i klarowna. Przez kilka godzin ludzie jedli, pili i cieszyli się oraz niektórzy tańczyli po wypiciu za dużej ilości procentów w napojach. W pewnej chwili wszyscy usłyszeli zgrzyt otwierających się głównych drzwi od sali, wbiegło do niej trzech wartowników stojących przed bramą wioski z oznajmiającym krzykiem:
-Panie!Panie! Zostaliśmy zaatakowani! Dwóch z naszych już padło! Nie wiemy co robić, nie wiemy kim jest ten wróg!
-Cisza!- Raksorg próbował uspokoić ucztujących- Cisza! Jak to żołnierzu? Jak to możliwe?
-Panie, nie wiemy jesteśmy przerażeni nigdy nie widzieliśmy tak potężnego wroga.
-Kim on jest? Jak wygląda?
-Z całym szacunkiem ale nie mamy pojęcia, a wyglądem przypomina nas tylko jego oczy płoną mrocznym czarnym światłem.
-A więc nie traćmy więcej czasu! Dalej bracia do ataku! Niech nikt się nie lęka, pomścimy naszych towarzyszy!
Wszyscy mężczyźni na sali wybiegli z niej w pośpiechu zakładając hełmy i zbroje oraz wyciągając miecze i topory w czasie biegu w kierunku bram wioski.           

.              Lodowaty dotyk ziemi, chłodny nie ustający wiatr oraz ciche odgłosy spadających kropel wody uderzające o skały. Wszystko to wydawało się taka prawdziwe jednak budziło pewien niepokój.
            Pamięć zamglona, kawałki wspomnień z poprzednich dni, ogień, mrok, krew i śmierć. Tylko to utkwiło w snach młodego Vanahallskiego wojownika. Jego umysł nie był w stanie pamiętać więcej. Lecz w najgorszym momencie, wtedy kiedy wydawało się że to już koniec, zauważył na horyzoncie światło. Lśniło jasno niczym najjaśniejsza z gwiazd, a po chwili usłyszał znajomy głos który mówił "wstań", gdy to nie działało głos krzyknął donośnie "idź". Thornval w tym momencie otworzył oczy, pierwsze co ujrzał to utworzony z litej skały sufit nad jego głową. Próbował się rozejrzeć lecz światło bijące od niedalekiej zapalonej pochodni wbitej w ścianę strawił że jego oczy nie mogły jeszcze dokładnie widzieć wszystkiego, obraz był zamazany lecz powoli nabierał kształtu. Oszołomiony wojownik nie wiedząc gdzie jest i co robi wstał z zimnej ziemi i okazało się że jest zamknięty w pomieszczeniu na kształt więziennej celi. Masywne, stalowe drzwi były jedyną drogą wyjścia na zewnątrz. Thornval obejrzał dokładnie swoje ciało, nadal miał krew na rękach i nogach lecz nie miał swojego stroju ani broni, zdał sobie sprawę z tego że jest więźniem lecz nie wiedział czyim i po co.
           Po chwili mężczyzna usłyszał kroki a ich dźwięk narastał wraz ze odległością pomiędzy nimi a celą w której był Thornval. Młody Thral postanowił że będzie udawał że nadal leży aby dowiedzieć się kto go przetrzymuje. Po kilku sekundach drzwi od celi otworzyły się i wszedł do środka wielki lodowy ogr razem z goblinem który niósł ze sobą wielki wór.Ogr mierzył co najmniej trzy metry wysokości był wielki jego cielsko miało ciemnoszary kolor a jego żółte oczy były ledwo widoczne spod jego wielkich zmarszczek na pysku. Na biodrach miał szeroki skórzany pas na którego były przypięty pęk kluczy oraz wielki zakrwawiony tasak. Goblin zaś nie był wyższy niż metr, jego zakrwawione ślepia były przesiąknięte pogardą i zgryzotą. Jego skóra była ciemnoniebieska z odcieniami szarości. Na głowię miał rozpadający się kaptur, jego ubranie było porozdzierane, gdzieniegdzie były dziury przez które było widać jego skórę. Nie miał ze sobą wiele lecz wydawało się ze w worku który ciągną coś było. Miał także niewielki sztylet schowany do pasa przełożonego przez ramie. Zanim zrobili cokolwiek w środku przejrzeli się dokładnie schwytanemu aby sprawdzić czy jeszcze żyje. Ogr wraz z goblinem przez chwile rozmawiali w niezrozumiałym języku dla Thornvala prawdopodobnie o tym co z nim teraz zrobić. Ogr wreszcie krzykną na goblina a ten zaczął się zbliżać z workiem do wojownika. Gdy tylko nachylił się nad Vanahallem i otworzył swoją paszcze oblizując się, wojownik poczuł jego paskudny odór i nagle otworzył oczy i złapał goblina za szyje ten zauważając to próbował się uwolnić lecz uścisk dłoni wojownika był zbyt silny i goblin szybko się udusił. Ogr który stał obok natychmiast sięgnął po broń, tasak i próbował trafić więźnia.
Thornval szybko zdał sobie sprawę z tego że za chwile nadjedzie cios więc natychmiast wstał podnosząc tym samym ciało goblina nad siebie gdy ogr już ciął tasakiem. Uderzył w prowizoryczną tarcze z martwego goblina przez co tasak wbił się bardzo głęboko i ciężko było go wyciągnąć.W tym samym czasie Thornval jedną ręką trzymał truchło goblina a drugą wyciągną jednym szybkim ruchem mały sztylet z pasa przy ciele małej poczwary. Rzucił ciało goblina za siebie i gdy ogr próbował jeszcze raz zaatakować pięściami wojownik zrobił unik, podskoczył i wbił sztylet prosto w czoło ogra. Ten przestał wymachiwać rękoma i upadł z hukiem na plecy z zakrwawionym pyskiem, niszcząc przy tym fragment stalowych drzwi. Thornvall zadowolony z wygranej mógł uwolnić się z pułapki lecz jego szczęście nie trwało długo gdy poczuł przeszywający ból w klatce piersiowej oraz na plecach. Okazało się że jego ozdrowienie było jedynie chwilowe i wiedział że musi się wydostać z celi  za wszelką cenę i odnaleźć swoje rzeczy oraz znaleźć coś co pomoże mu zwalczyć ból...               
                Ominą martwe ciało ogra i trzymając się jedną ręką za brzuch wyszedł z celi. Wyciągną wbitą w ścianę pochodnie i szedł przed siebie, miejsce wydawało się znajome lecz nie miał czasy na podziwianie czegokolwiek. Zauważył jednak że idzie po wyłożonej kamieniami ścieżce po chwili dotarł to schodów prowadzących na górę. Było mu ciężko lecz powoli i bez ustanku wspinał się na kolejne stopnie, gdy dotarł na górę zauważył rozpalone ognisko w którym swoim blaskiem oświetlał komnatę w której leżały kolejne trzy martwe ogry i piętnastu ludzi, wydawało się że wojowników lecz żaden nie dawał znaku życia. Thornval z wrażenia nie mógł nawet przełknąć śliny. Gdy zbliżał się do pobojowiska widział twarze ludzi mu znanych, wtedy uświadomił sobie że to jego ludzie, wojownik patrząc na to miał wrażenie że to nie jest prawdą, że ma tylko przewidzenia. Lecz nie chciał tego z całej siły ale jednak się mylił, nikt nie dawał znaku życia. Po chwili krocząc wśród poległych mu towarzyszy usłyszał cichy jęk, odwrócił się w kierunku z którego go posłyszał, potem nadstawił jeszcze uszu i usłyszał że ktoś równomiernie oddycha. Spostrzegł że pod ciałem jednego z poległych leży Gurtol jego bliski przyjaciel który zawsze był dla niego jak starszy brat, szybko podbiegł do ciała zepchnął jak mógł zwłoki poległego a gdy oczy Gurtola ujrzały przyjaciela od razu zapłonęły chęcią życia.
                Thornval łapiąc przyjaciela za ramie zapytał z rozpaczą:
-Gurtolu ty żyjesz? Nic ci nie jest?
Jednak Gurtol nic nie powiedział tylko spojrzał się na swoją nogę. Obficie krwawiła przez to że została przebita włócznią która złamała się w taki sposób że ciężko było ją wyciągać. Thornval widząc to chwacił za wystający fragment włóczni i próbował ją pociągnąć lecz gdy tylko lekko drgną ostrzem w nodze swojego druha ten krzykną z bólu po czym powiedział rozkazująco:
-Niee, zostaw to i tak nic nie da ahhh... musisz, musisz... aaa - jego oddech się zmienił czuć było że jest mu bardzo źle ale mimo bólu kontynuował - musisz dostać się do tamtych drzwi - i wskazując na zamknięte metalowe drzwi niedaleko od nich mówił dalej - zaatakowali nas znienacka, nie aahh... nie sadziliśmy że nas tu znajdą, broniliśmy się lecz tylko ja jeszcze dycham.
Thornval podnosząc nieco swojego ducha głowę znad zimnej ziemi pytał z cierpieniem w sercu:
-Jak się tu znaleźliście i co ja...
Przerywając swojemu przyjacielowi Gurtol mówił dalej - Po ataku na For'Gen ci co mogli uciekli ze mną, po jakimś czasie odnaleźliśmy ciebie, zanieśliśmy cię do tej jaskini, pamiętasz to tutaj uczyliśmy się jak wytrzymać w uścisku zimna, lodu i śniegu.
-Tak pamiętam.
-Próbowaliśmy cię ochronić, niedługo po tym jak się tu zjawiliśmy zanieśliśmy cię na dół abyś mógł zregenerować siły i przeżyć. Lecz ogry nas przechytrzyły, nie mam pojęcia jak ahh.. ale dotarły do nas. Wiedziałem że nie uda nam się pokonać tylu naraz. Broniliśmy się jak tylko mogliśmy, jak już wszyscy padli okazało się że jeden z ogrów jeszcze stał na nogach a za nim szła jakaś mała poczwara. Ale ty żyjesz myślałem że stało się najgorsze, aaa... słuchaj nie zostało mi wiele czasu.
-Ale...
-Nie, aaahh... musisz dostać się tam za te drzwi jest tam lek który przygotowaliśmy aby ci pomóc, aaah...
-Ale przecież nie mogę cię tak zostawić. Na pewno jeszcze uda ci się wstać - w tym momencie próbował podnieś Gurtola lecz ten od razu go zatrzymał.
-Nie głupcze, ahhh... posłuchaj, idź zostaw mnie moje życie już dobiega końca.
-Nie,nie możesz umrzeć, nie teraz...
-Jestem aaa.. z ciebie dumny, nigdy ci tego nie mówiłem ale zawsze chciałem aa... chciałem być taki jak ty, mój przyjacielu, mój druhu. Bądź zdrów i żyj spotkamy się jeszcze- i w tym momencie zamkną oczy a jego głowa opadła bezwładnie na dłoń Thornvala.
                Thornval jeszcze przez chwilę podtrzymywał jego głowę i przez łzy powtarzał że to się nie dzieje naprawdę, lecz mimo wielkich chęci nie mógł już nic zrobić. Z wielkim szacunkiem i honorem położył głowę Gurtola na ziemi wstał i stał pośrodku pobojowiska myśląc o tym dlaczego to się wydarzyło. Po dłuższej chwili wytarł łzy z twarzy i skierował się w kierunku drzwi o których wspomniał Gurtol.